-- Diriliş Postası, Sorunlarımızla Yüzleşmek

EĞİTİMDE MÜFREDAT, UYGULAMA VE YAPILANMA SORUNLARINI ÇÖZEBİLMEK

Share via WhatsappShare on FacebookTweet about this on TwitterShare on LinkedInEmail this to someonePrint this page

Ethem Paksoy Hocamın Şubat 2017’de Yeni Türkiye Yayınları tarafından basılan “Türk Eğitim Sisteminin Temel Sorunları” isimli eserinin, bir taraftan müfredat çalışmalarının iyileştirilmesi için tüm şahıs, kurum ve kuruluşlardan katkıların toplandığı diğer taraftan kapsamlı bir anayasa değişikliğiyle güçlü büyük Türkiye için gerekli gördüğüm daha fonksiyonel bir anayasal yapının halkın onayına sunulacağı bir dönemde yayımlanmış olmasından büyük memnuniyet duydum.

Eserinde Türk eğitim sisteminin sorunlarını müfredat, uygulama ve yapılanma olmak üzere üç grupta ele alan ve her gruptaki sorunları sistem açısından inceleyen Ethem Paksoy Hoca, sorunların tadadını gereksiz yere uzatmak yerine sorunun esasına değindikten sonra çözüm önerilerine yoğunlaşmakta, böylece çözüm odaklı yapıcı bir eleştiri yöntemi benimsemektedir. Eserden azami istifadenin temin edilmesine katkı sadedinde bazı pasajları özetle iktibas ederek eğitim kurumunun karar vericileri başta olmak üzere kamuoyunun dikkatine sunmakta yarar görüyorum:

 

İşe Yapılanmayla İlgili Sorunlardan Başlamak

“Türk Milli Eğitiminin doksan yıllık tarihinde yapısıyla, müfredatıyla, işleyişiyle, ithal Batılı değerleriyle toplumun tarihî, kültürel ve sosyal yapısıyla uyumsuz olduğu; kurucu kadronun eğitimi ulus devlet ideolojisini kabul ettirecek şekilde tanzim ettiği; ilkeler ve inkılaplar değişime kapalı olduğu için sağlam bir sistem oluşturamadığı görülmektedir. Müfredat, uygulama ve yapılanmayla ilgili birbirine geçmiş eski ve yeni onlarca sorunu sayılan bu sebepler doğurmuştur.

Türk eğitim sisteminin başlangıç tarihi olan Tevhid-i Tedrisat Kanunu* bütün okulları Milli Eğitim Bakanlığı çatısı altında toplamış ve bütün yetkileri Bakanlığa vermiştir. Bu kanunla Osmanlı eğitim sisteminin bütün kurum ve kuruluşları lağvedilip Batı eğitim sistemi bütün değerleri ile kopyalanmış, böylece Türk eğitim sisteminin sahip olması gereken tarihî çizgisi ve millilik yönü yok edilmiştir. Hâlbuki bir kurumun tarihî çizgisi o kurumun tecrübesini ve oturmuşluğunu gösterir (Paksoy, s.21).

Osmanlı eğitimindeki gönüllük esası yerini merkezî yönetimde dayatmalara bırakmıştır. Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile devlet, “baba” rolüne soyunarak her şeyi üstlenmiş, halkı devre dışı bırakmış ve son zamanlara kadar halkın katkısını göz ardı etmiştir. Bu yapılanmayla eğitim; yönetimi zor, yapısı hantal bir niteliğe bürünmüştür. Hâlâ yürürlükte olan Tevhid-i Tedrisat Kanunu Türk eğitim sistemine bir yük olduğu hâlde kurucu kadronun eseri olduğundan dolayı kimsenin değiştiremeyeceği bir dogma hâline gelmiş ve değişimin önünü tıkamıştır. Çünkü eğitim kurumunun yönetim tarzı ve yapısı bu kanun üzerine tanzim edilmiştir.” (s.22).

 

Müfredatla İlgili Sorunları Çözebilmek

“Türk eğitim sistemi demokratik bir anlayışla herkesi farklılıklarında serbest bırakarak toplumun ortak değerleri üzerine oturmak yerine amacına ulus devlet modelini koyarak müfredatı da bu ideoloji üzerine oturtmuştur. Bu amaca ulaşmak için herkesin tek etnik kökeni, tek dili, Batı’dan ithal tek hayat tarzı olmasını varsaymıştır. Müfredatta dil, tarih, din ve hattâ bilim bile bu anlayışa göre şekillendirilmiştir. Müfredatın bu sorunu, bütün sorunların doğduğu veya etkilendiği anaç bir sorundur. Çocuk taşıdığı kimlikte, konuştuğu dilde, öğrendiği tarihte, yaşadığı hayat tarzında hep bu sorunla karşılaşmaktadır. Çağdışı anlayış üzerine oturtulan bu müfredat milletin onayı olmadan dayatılmış, cumhuriyetin ulusal değerleri ile dokunulmazlık zırhına büründürülmüştür (s.23).

Müfredatın en büyük sorunu kendi toplumsal değerlerimize yabancı ve Batılı değerlerle örtüşüyor olmasıdır. Gönüllü sömürgecilikle Batı’dan kopyalanarak alınan bu müfredat yeni bir Batılı toplum doğurmak için konmuştur. Eğitime konulan bu amaç, eğitime teslim ettiğimiz çocuğun irademiz dışında nasıl bir kalıba dökülmek istendiğini ortaya koymaktadır (s.24).

Müfredatın diğer önemli bir sorunu ise sunulan bilgilerin amaca göre ideolojik ayar verilerek gerçeklikten uzaklaştırılmasıdır. Çocuklara nasıl, niçin, ne zaman kullanacağı bilinmeyen bir yığın ham bilgiler sorgulanmadan ezberletilmektedir. Bunların çoğu çocuğun hayatında hiç karşılaşmayacağı şeylerin bilgisi olduğu için unutulup gitmektedir. Bu müfredat bilginin bilincine varmadan hafızaya yüklenerek öğrenciye işkence etmektedir. Bilgi konusunda faydacı değiliz. Mesela, ana dilimizi doğru dürüst öğretemiyoruz ama neredeyse ana dil kadar müfredatta yer verdiğimiz bir yabancı dili öğretmek için büyük çaba sarf ediyoruz.

Her anne ve babanın, çocuğunun kendi gibi olmasını istemesi en tabii hakkıdır. Din, dil, kimlik ve kültürle ilgili bilgilerin çocuğun ailesinin isteği doğrultusunda öğretilmesi gerekir. Türk eğitim sisteminde devlet dini, dili, tarihi, kimliği çocuğa işine geldiği şekilde öğreterek aile ile çatışma içine girmektedir.” (s.25).

 

Uygulama Sorunlarını Taraf Tutmadan ve Adaletle Çözüme Kavuşturmak

“Milli Eğitim’de sistemin işleyişi ile ilgili de sorunlar yaşanmaktadır. Sistem homojen toplum oluşturmanın gayretiyle din ve dinî kurumlarla bir türlü barışık olmamıştır. Bu sistemde din eğitimi üzerine çok zikzaklar çizilmiş ve din siyasetin malzemesi hâline getirilmiştir. Laikliğin beşiği kabul edilen Batı ülkelerindeki bütün eğitim yuvalarında ibadet yeri olduğu hâlde bizim ülkemizde son birkaç yıla kadar mescit açmak yasaklanmıştır. Okullarda uygulanan disiplin ve işleyiş tarzı sanki bir askerî karargâhı andırmaktadır. Merkezî sınavlar dershaneleri doğurmuştur. Dershaneler de okulları etkisizleştirmiştir. Rehberlik ve yönlendirme, merkezî sınav puanlarına teslim edilmiştir. Bu yüzden bilimsel bir rehberlik hizmeti verilememektedir. Toplumun hassasiyetlerine dikkat etmek yerine onları törpüleyerek yok etme metodu güdülmüştür (s.27).

Sistemimizin en önemli bir sorunu da eğitimde yeni uygulamaların bir alt yapı oluşturulmadan alelacele yürürlüğe konmasıdır. Mesela sekiz yıllık kesintisiz eğitimin alt yapısı olmadan acil koduyla uygulanması eğitimde birçok sıkıntıları beraberinde getirmiştir. Hâlbuki eğitimde bir şey yapılmadan önce ölçülüp biçilip pilot bölgede uygulanıp alt yapısı hazırlandıktan sonra ülke genelinde uygulamaya konmalıdır. Zira eğitim kurumu ideolojik yaklaşımı ve oldubittiyi hiçbir zaman kabul etmez, geri teper, pedagoji kanunlarının uygulanmasını ister.

Devlet nezdinde her vatandaş eşit hakka sahipse devletin her kurumda olduğu gibi eğitimde de adaletli davranması gerekir. Yıllarca tek dil ve tek kimlik dayatması ideolojik yanlı davranışın kötü bir örneğidir. Devlete yakışan uygulamada objektif, davranışta adaletli olmak ve hiç kimsenin hakkını gasp etmemektir.

Mevcut eğitim sistemimiz bilimsel uygulamadan yoksundur. Bilimsel bir yönlendirme olmadığından ve adaletsiz kat sayı uygulamasından dolayı meslek liselerindeki öğrenci oranı %30, diğer liseler ise %70’tir. Bu sorun toplumda işsizler ordusunu üretmektedir. Hâlbuki gelişmiş dünya ülkelerinde bunun tam tersi oranda bir uygulama görülmektedir (s.274).

Karma eğitim uygulaması Türk eğitim sisteminin en büyük hatasıdır. Kadının ve erkeğin üst kimliği “insan” olmaktır. Ama yaratılışta kadınla erkeğin farkı vardır. Bu fark sosyal hayatta da kendisini göstermektedir. Her türlü ideolojiden uzak ve bilimsel bir yaklaşım karma eğitimden vazgeçmeyi gerektirir. Bu, kız çocuklarımıza da erkek çocuklarımıza da yapacağımız en büyük iyiliktir (s.29).

Aynı derslikte yedi sekiz saat ders gören öğrenci bıkmakta ve bu bıkkınlığını sınıftan ve içindeki demirbaş eşyadan çıkarmaktadır. Bu durum öğretmenin derse daha hazırlıklı gelmesini engellemektedir. Hâlbuki dersliği öğretmene versek, öğretmen dersliği branşına göre düzenlese birçok sorunu ortadan kaldırmış oluruz (s.28).

Türk eğitim sisteminin tüm eğitim kademelerinde sorunlar yaşanmaktadır. Her kademede yer alan program/programlar eğitim bilimleri bakımından o kademeyle örtüşmemekte veya yetersiz kalmaktadır. Öğretim bir bütün olarak ele alınmak suretiyle programlar yapılmalıdır. Çünkü gereksiz tekrarlar öğrenciyi bıktırmakta ve yaratıcılığını öldürmektedir (s.30).

Son on beş senede eğitimimizde sekiz yıllık kesintisiz zorunlu eğitim ve 4+4+4 eğitim sistemi olmak üzere kademelendirmede iki defa değişiklik yapılmıştır. Bunlar birbiriyle örtüşen değil birbirini nakzeden iki kademelendirmedir. Eğitim biliminden uzak bu hızlı değişimler birçok sorunu beraberinde getirmiştir (s.438).”

 

Öğrenciyi Özgür ve Özgün Bir Birey Olarak İnşa Edebilmek

“Eğitimimizin müfredatla, uygulamayla ve yapılandırmayla ilgili sorunları çözülmedikçe bu milletin çocukları da sorunlu yetişmeye devam edecektir. Çocuk ne kadar zeki olursa olsun mevcut eğitim sistemi bilim adamı, düşünür ve sanatçı yetiştirmez. Mevcut eğitim sisteminin ekonomiye ve kalkınmaya katkısı da olmaz (s.384).

Bizi yetiştiren, ismimize doktor, mühendis, mimar vb. unvanları katan bu eğitim sistemimizin sorunlarla boğuştuğunu hepimiz görüyoruz. “Günümüzde eğitim; ideolojik tek tipleştirmeye alet olma, bireye aşırı ve amaçsız bilgi yükleme, değerler öğretimini gerçekleştirememe, piyasanın hegemonyası altına girme gibi büyük sorunlarla karşı karşıyadır.” (Evkuran, 2009:479).

Günümüzde bilgi öğrenmekte geçmişten çok daha fazla imkânlara sahip olduğumuz hâlde öğrencilerimizde büyük bir bilgi boşluğu bulunmaktadır. Üniversite imtihanına giren öğrencilerden binlercesi sıfır almakta, lise mezunu öğrencilerimizin pek çoğu ana dilini bilmemekte; okuduğunu anlamaktan, duygu ve düşüncelerini yazıya dökmekten aciz kalmaktadır. Çocuklarımız sınavlardan fırsat bulamadığı için okuma ve yazma zevkinden mahrum yetişmektedirler (s.384). Matematiği iyi bilmediği için soyut düşünmekten yoksundurlar. Çocuklarımızın ekseriyeti hiçbir özelliğe sahip olmadan liseden mezun olmaktadır. Bağımsız düşünebilen eleştirel bir kafa yapısına sahip değildirler.

İlköğretimden ortaöğretime, ortaöğretimden üniversiteye geçmek için konulan testli sınavlarda başarı ezbere dayalı, basmakalıp bilgilerle elde edilmekte ve sınavdan sonra da unutulmaktadır. Okullarımızda inceleme, gözlem ve deneye dayalı bilgi öğretilmemektedir. Eğitimimiz bilgi öğretme metodolojisine sahip olmadığı için öğretimde çocuk özne değil nesne kabul edilmektedir. Sınav odaklı eğitim sisteminde çocuklar sınav parkurunda yarış atı gibi koşturulmaktadırlar. Bu yüzden bilginin bilincine varamamaktadırlar. Bilincin bilgisini ise hiç bilmemektedirler. Mevcut bilgi öğretme metoduyla öğrenci dersten nefret etmektedir.

Fıtratımız gereği hepimiz özgürlüğü severiz, inancımızda, yaşantımızda, düşüncemizde, giyim kuşamımızda özgür olmayı isteriz. Kendisi için özgürlük isteyen bir kimse başkasının özgürlüğüne de saygı göstermelidir. Toplumsal huzur için insanlar birbirlerinin farklılıklarını kabul etmek zorundadırlar (s.385).

Okulun istediği gibi inanacak, düşünecek ve tek tip giyineceksin, her gün sabah ant içeceksin ve binaya sırayla gireceksin! Sanki okul bir eğitim kurumu değil bir kışla! Böyle bir eğitim anlayışından özgürlük doğar mı? Eşitlik herkesi aynı inançta, aynı yaşantıda, aynı düşüncede, aynı kıyafette birleştirerek mi sağlanır? Farklılıklar özgürlük ister. Özgürlüğün olduğu yerde ise yönetim zordur (s.386).

Zorunlu eğitime tabi tutulan bir çocuk devletin istediği özelliklerde yetişmek için dayatılan bir programla okulda tutulmaktadır. Çocuk okutulan müfredatta kendini bulmuyorsa, onun öznesi değil de nesnesi oluyorsa, bir ideoloji dayatılıyorsa o zaman öğrenci o okulu nasıl sevsin? O zaman öğretmenin derse gelmemesini nimet, tatili de hürriyet bilir. Okul binaları ders odaklı planlandıkları için günümüz çocuğunun hayatını kuşatıcı değildir. Çocuk aile yuvası kadar okulunu sıcak bulmalıdır (Yapıcı, 2004).

Özgür bir ortamda yetişmiş insanla ideolojik ve baskıcı bir eğitimle yetişmiş insan arasındaki farkı görmek lazım. Özgür insan bağımsız düşünür, kimsenin ideolojisine hizmet etmez. Baskıcı eğitimden geçmiş insanlar hem bedenen hem de zihnen emre amadedirler, düşünmezler, düşünceleri aktarırlar; icat etmezler, icat edilenleri kullanırlar. Çünkü ideolojik eğitimler özgür insan yetiştirmezler…” (Paksoy, s.386).

 

Kaynaklar:

  • PAKSOY, Ethem. (2017). TÜRK EĞİTİM SİSTEMİNİN TEMEL SORUNLARI. Yeni Türkiye Yayınları, 488 s.
  • YAPICI, Mehmet. (2004). “Eğitim ve Yabancılaşma”. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi (https://www.j-humansciences.com/ojs/index.php/IJHS/article/view/98/97).
  • EVKURAN, Mehmet. (2009). “Değerler Eğitimi ve Eğitimde İdeoloji Sorunu”. Uluslararası Eğitim Felsefesi Kongresi Tebliğler Kitabı içinde, s.479-488, Eğitim-Birsen Yayınları: 44.
  • Uluslararası Eğitim Felsefesi Kongresi. (2009). Küreselleşme Sürecinde Eğitim Sorunlarının Felsefi Boyutu, Başkent Öğretmen Evi, 6-8 Mart 2009, Ankara: Eğitim-Birsen Yayınları: 44, 770 s. (http://www.egitimbirsen.org.tr/ebs_files/files/yayinlarimiz/231-egitimbirsen.org.tr-231.pdf).

* TBMM tarafından 3 Mart 1924 tarih ve 430 Kanun Numarası ile kabul edilmiş olan Tevhid-i Tedrisat Kanunu (Öğretim Birliği Yasası) gereğince ülkedeki bütün eğitim kurumları Maarif Vekâleti’ne (Millî Eğitim Bakanlığı) bağlanmıştır.

Share via WhatsappShare on FacebookTweet about this on TwitterShare on LinkedInEmail this to someonePrint this page
EĞİTİM SİSTEMİMİZİN ZAAFLARINI DOĞRU TEŞHİS EDEBİLMEK
HAYATINI İMANINA ŞAHİT KILAN HOCA: ALİ MURAT DARYAL (1931-2017)

Yorum yap

Yorum

  1. Değerli hocam;
    Çok önemli bir konuyu net, anlaşılır ,içtenlikle ve objektif bir şekilde gündeme getirdiğiniz için çok teşekkür ederim.İşin Aslı ve esası budur. Bu yaklaşımlara ilaveten acizane bende şunu ilave etmek istiyorum:Öğretmen yetiştirme ve geliştirme son derece önemlidir.Bahsedilen yapılanma boyutunda bu konuda mutlaka ele alınmalıdır.
    Saygılarımla
    Yrd.Doç.Dr.Hanifi Parlar
    Eğitim Bilimleri Öğretim üyesi

  2. Paylaşım için teşekkürler.
    Sistemdeki hatalar ve hatalara dair duzeltme meyli taktire şayan. Ancak mükemmele yakın bu sistemi uygulayacak kalitede eğitmen de ister (!)
    Eğitim Fakültelerinin puanları mühendislik fakülteleri ile atbaşi olmali. Öğretmen maaşları bu okulları tercih adina daha cazip hale gelmeli. Ayrıca öğretmenlik bitimsiz bir yoldur. Sürekli öğrenir, ogretirsin. Bu nedenle ogretmenlerin belirli araliklarla ‘egitimcilerin egitimi’ tarzı bir eğitime tabi tutulmasi gerekir.
    Değişen mufredat paketini okuma fırsatı buldum. Açıkçası uygulamada bir engel olmazsa çok begendim. Şöyle ki her dersin pratik uygulamali deney ortaminda işlenişi, bilginin hayattaki karşılığını bulmada, kullanmada ve unutmamada etken…

  3. Ethem Paksoy hocamız hayati önemde sahip eleştirilerde bulunmuştur. Çok istifade ettim. Sistemin ontolojik varlığı hakikat zeminine oturtulmadıkça mevcutta olduğu gibi batı aklı ekseninde yapılacak/yapılan müfredat oyunları ile nesillerimizi öğütmeye devam edeceğiz. Vesile olduğun için çok teşekkür ediyorum Fethi hocam. Saygılarımla…

  4. Muhterem Hocam, Eğitim sitemindeki sorunların tespiti ve çözüm yollarına dair özet yazınız gayet yerinde ve bu ümmetin ağır meselelerinden birisi olduğu kanaatinizi samimiyetle paylaşıyorum. Eğitim sitemimizdeki yapılanmayla ilgili “Türk Milli Eğitiminin müfredatıyla, işleyişiyle, ithal Batılı değerleriyle toplumun tarihî, kültürel ve sosyal yapısıyla uyumsuz olduğu, kendi toplumsal değerlerimize yabancı ve Batı’dan kopyalanarak alınan bu müfredat uygulandığı, Din, dil, kimlik ve kültürle ilgili bilgilerin çocuğun ailesinin isteği doğrultuda olmadığı, karma eğitim uygulamasının hata olduğu,meslek liselerindeki öğrenci oranın %30, diğer liseler ise %70 oluşunun işsizliğe sebebiyet verdiği tespitlerinizin gayet yerinde teşhisler olduğu inancındayım. Söz konusu olumsuzlukların da toplumsal yapımızda tahribata yol açmakta olduğu, eğitimde rotanın sağlıklı belirlenmesi gerektiği düşüncesiyle bu uğurda emek sarf etmeniz nedeniyle milliyetperver bir tutum sergileyerek, hakkaniyet üzere olduğunuz düşüncesindeyim.
    Selam, muhabbet ve dualarımla.
    Rahmi Demiral

  5. değerli kardeşim Fethi,
    Toplum için, devlet için, insanlık için çok önemli konuya, ışık tutan yaklaşımlarınıza katkı olabilir düşüncesiyle, ikinci kez yorum bildiriyorum. Bir toplumun, milletin ve devletin, kaderini ve geleceğini şekillendirme gücünde olan eğitimin, doğru programlanması ve uygulanması için, şu basit ilkelerin esas alınmasının yeterli olduğunu düşünürüm.
    1. ilk okuldan itibaren, çocuklarda öğrenme merakı ve ilgisini uyandıracak aktif metotların geliştirilmsi.
    2. Ezbercilik yerine, anlama, kavrama ve irdeleme yeteneklerinin geliştirilmesi.
    3. ideolojik saplantılara yer verilmemesi.
    4. Meslek dallarına göre, ülkenin insan gücü ihtiyacının göz önünde tutulması.
    5. Çocuğun, kabiliyet ve eğilimini doğru ölçme ve yönlendirme sistemi.
    6. öğretmen kalitesi, mesleki cazibe ve yaşla sınırlama konularında objektif olunması.

  6. Sayın Ethem Paksoy hocaya eğitim sistemimiz için getirdiği çözüm önerilerinden dolayı bu konuda kara kara düşünen iki çocuklu bir anne olarak müteşekkirim.
    Eserini henüz okumadığım için şu konulara temas edip etmediğini bilmiyorum ama yeri gelmişken şunları paylaşmak isterim.
    Orijinali homeschooling bizde okulsuzluk ya da ev okulu gibi tercümelerle isimlendirdiğimiz alternatif bir eğitim modeli var. Öncelikle Türkiye’de bunun yasalarla yasaklandığının altını çizelim.
    Sayıları çok olmamakla beraber okulsuzluğu seçen aileler mevcut. Bu aileler eğitimsizlikten yana değil elbette. Aksine gereksiz ezberden uzak, yaşayarak öğrenilen, işe yaramayacak gereksiz bilgilerden arındırılmış bir eğitim sunmak istiyorlar çocuklarına.
    Bir de dezavantajlı durumda olan çocuklarımız var. Sokak çocukları, çalışan çocuklar, şiddet gören çocuklar, afet görmüş çocuklar ve tabii ki mülteci çocuklar. Bu çocuklar için önerilmesi gereken modellerimiz de olmalı. Çünkü sıkıntılar yaşıyoruz.
    Son olarak “kaynaştırma” kapsamındaki çocuklarımıza değinmek istiyorum. Zihinsel, işitme, görme yetersizlikleri, hiperaktivite, dikkat eksikliği, özel yetenekli çocuklar… Bu gruptan özellikle özel yetenekli çocuklarımız için yapılanları az buluyorum. Engelli yavrularımız için hak ettikleri çaba sarfediliyor. Daha fazlasını da hak ediyorlar elbette. Ancak gelecekte başımıza dert olmasını istemiyorsak -ki özel yetenekli çocuklara uygun eğitim ve yönlendirmeler yapılmaması durumunda potansiyellerini suç işleme yönünde kullandıkları biliniyor- özel yetenekli çocuklarımızı da kazanmamız gerekiyor. Bu çocuklar eğitim sistemini toptan reddeden, özgür ve sıradışı çocuklar. Yönetmelik ve klavuzlarda yani kağıt üzerinde pek çok hakka sahipken bu hakları elde edebilmek için ciddi bir savaş vermeleri gerekiyor. Bilim Sanat Merkezleri (Bilsem) var ama halen yeterli değil. Sınavlarla tanılanmaları nedeniyle “dahi” olan pek çok çocuk Bilsem’e giremiyor.
    Bu bağlamda Ethem Hocanın eserini ve T.C. Milli Egitim Bakanlığı Talim Terbiye Kurulu Başkanlığı’nın ocak ayında “müfredata katkı” için halkımıza yapmış olduğu çağrıyı önemsiyorum.
    Keşke yenilikçi katkılar yapanları değerlendiren kimseler yetkin, vizyonu geniş, gelecek kaygısı olan kimseler olsa da geleceğimizin çocukları için radikal adımlar atabilse.

  7. Fethi Hocam teşekkürler.
    Tüm yorum sahiplerinede son derece önemli yorum ve paylaşımları için teşekkürler.
    Hocam benim bir teklifim olacak;
    Her ayın bir gününü mesela her ayın üçüncü cuma gününü ” Eğitim Günü”
    İlan edelim.Köşe yazarları yoğun siyasi gündeme ara verip “Eğitim” üzerine yazmaya teşvik edilecek,İmamlar cuma hutbesini Eğitim” üzerine verecek,Televizyon yapımcıları aynı gün yoğun izlenen saatleri “Eğitim”konularına ayırmaya özendirilecek buna benzer etkinlikler belediyeler ve sivil toplum kuruluşlarında” Her ay 1 gün Eğitime”
    Gibi cazip sloganlarla yıl boyu bir farkındalık devamlılığı sağlanabilir.
    Bundan doğacak uzun vadeli değerlerin hayali bile çok güzel.